Osoby obłożnie chore przewlekle, których stan zdrowia lub warunki socjalne nie pozwalają na zorganizowanie leczenia domowego, mogą zostać umieszczone w zakładzie pomocy społecznej dla przewlekle cho­rych. Ten typ zakładów pomocy społecznej jest przystosowany do opie­ki i pielęgnowania osób z nieuleczalnymi przewlekłymi chorobami. Także głęboka starość z objawami otępienia umysłowego lub dużą bez­radnością fizyczną może stanowić wskazanie do umieszczenia chorego w zakładzie.

Domy dla przewlekle chorych są w zasadzie w każdym wojewódz­twie, jednak ilość miejsc w nich jest zbyt mała w stosunku do potrzeb. Dlatego też okres oczekiwania na miejsce wynosi przeważnie kilka miesięcy. Z tego względu starania o umieszczenie chorego w domu opieki muszą być rozpoczęte wcześnie, jeszcze w okresie, gdy chory przebywa w szpitalu lub pozostaje w leczeniu domowym. Wniosek o umieszczenie chorego w domu opieki społecznej wystawia le­karz rejonowy lub szpital. Należy uzyskać też opinię te­renowego pracownika socjalnego. Odpowiednio umotywo­wane wnioski składa się w wydziale pomocy społecznej rady narodo­wej szczebla gminnego lub wojewódzkiego i tam podejmowane są de­cyzje o przyznaniu miejsca w zakładzie.

Chory umieszczony w zakładzie dla przewlekle chorych otrzymuje wyżywienie i ubranie, ma zapewnioną opiekę lekarską i pielęgniarską, bierze udział w życiu kulturalnym zakładu. Poziom większości zakła­dów jest dobry. W ostatnich latach włożono wiele wysiłków w moder­nizację domów pomocy społecznej. Nie ulega wątpliwości, że ciężko przewlekle chorzy, a zwłaszcza osoby znacznie upośledzone fizycznie i psychicznie lub w bardzo zaawansowanej starości, znajdą lepszą opie­kę i lepsze warunki życiowe w zakładzie pomocy społecznej niż we własnym domu. Odnosi się to zwłaszcza do osób samotnych lub w ogó­le nie wstających z łóżka, których pielęgnowanie w warunkach domo­wych jest bardzo trudne.

Umieszczenie chorego w zakładzie pomocy społecznej nie zwalnia rodziny i przyjaciół od obowiązku odwiedzania chorego i interesowa­nia się jego losem. Zakłady pomocy społecznej są otwarte, odwiedziny łatwo dostępne i bardzo pożądane. Zakład pomocy społecznej może być azylem dla starego i schorowanego człowieka, ale nie powinien go izolować od rodziny i społeczeństwa.